എന്റെ ആപ്പിൾ

അരണ്ട  ഒരു വെളിച്ഛം കതകിന്റെ വിടവില്‍ കൂടി റീനു കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു...പക്ഷെ അവൾക്കു ഇപ്പോഴും നിശചയമില്ല പകലോ അതൊ പാതിരാത്രിയോ എന്ന്...

ചലനമറ്റ ശരീരം പോലെ ഒരു മൂലയിൽ ചുരുണ്ട് കിടക്കുന്ന അവളുടെ മനസ്സിനും ചിന്തകൾക്കും ചലനം നഷ്ടപ്പെട്ടില്ല .അറിയാതെ കവിളുകളിലേക്കൊഴുകുന്നു കണ്ണീർ തുള്ളികൾ അത് പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പൊട്ടി കരഞുകൊണ്ട്  റീനുവിനൊരുപാട് പറയാനുണ്ട്...പക്ഷെ വരണ്ട തൊണ്ടയിൽ നിന്നും വെറുമൊരു  ഞെരക്കം മാത്രമാണു പുറത്ത് വരുന്നത്.

കാണുന്ന അരണ്ടവെളിച്ചത്തിലേക്കു ചോര ഗന്ധമുള്ള കണ്ണീർ നിറഞ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട്  റീനു   നിസ്സഹയായി നോക്കുമ്പോൾ  കണ്ണുകൾ  അവളറിയാതെ നിദ്രയിലേക്കു  വീണിരുന്നു..

ആ ഉറങ്ങാത്ത ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും  മരിക്കാത്ത മനസ്സുമായി പഴയ ജീവിത യാതാർഥ്യം അവളെ  ഒരു സ്വപനത്തിലേക്കു കൊണ്ട്പോയിരുന്നു...

കാതുകളിൽ ഇഷ്ട സംഗീതം പാടിത്തന്ന്  മെല്ലെ തൊട്ടുണർത്തുമ്പോൾ പകുതി ഉറക്കിൽ കണ്ണുകൾ പോലും തുറക്കാതെ...ഒരു നേർത്ത പുഞ്ചിരിയൊടെ മെല്ലെ  റീനു ഉറ്റ  ചങ്ങാതിയെ തലോടിയപ്പോൾ  ആ സംഗീതം  പതിഞ സ്വരത്തിൽ നിലച്ചു പോകുമായിരുന്നു..

പതിനാറാമത്തെ ബർത്ത് ഡേക്ക്  "നാളേക്കുവേണ്ടി ജീവിക്കാൻ എപ്പോഴും ജീവിക്കാൻ മറന്ന  പ്രവാസിയായ  പപ്പ" സമ്മാനമായി കൊണ്ടുവന്ന “ആപ്പിൾ ഐ“ ഫോണിനെ ഒരിത്തിരി ഒന്നുമല്ല പതിനേഴിലേക്കു കടന്ന റീനു സ്നേഹിക്കുന്നത്. 

ഒരു കൂട്ടുകാ‍രിയോ കൂട്ടുകാരനോ ആവശ്യമില്ലാത്ത തരത്തിൽ റീനു സ്നേഹിച്ചു..

ക്ലാസ്സിലെ കൂട്ടുകാർക്ക് തെല്ലൊന്നുമല്ല റീനുവിനോട് അസൂയ...അവർക്കൊന്നും സ്വപ്നം കാണാൻ പോലും പറ്റാത്ത “ആപ്പിൾ”...അതിന്റെ രുചി അവൾ കൂട്ടുകാരോട് പറയുമ്പോൾ അവരാരും അറിയാതെ നാവിൽ നിന്നും കൊതികൊണ്ട് വെള്ളമൂറുന്നത് റീനു അഹങ്കാരത്തോടെ കാണാറുണ്ടായിരുന്നു...

എതൊരു പ്ലുസ് -ടു ക്കാരി  പെൺകുട്ടിയും ചിന്തിക്കുന്ന പൊലെയല്ലാതെ വെറൊരു ചിന്തയും റീനുവിനെ പിന്തുടർന്നില്ല...ഒരൊറ്റ മോളുമാത്രമുള്ള 'പപ്പ'.... സ്നേഹം കൂടിയത് കൊണ്ടാവണം റീനുവിനെ “കുട്ടാ” എന്നു വിളിക്കുന്നത്...ആ പപ്പയെ ചതിക്കാൻ പപ്പയുടെ കുട്ടനായ റീനുവിനു പറ്റില്ല.

പഠിച്ച് ഒരു നിലയിൽ എത്തി പപ്പക്കു ഒരു കൈ സഹായം കൊടുക്കണം എന്ന ചിന്തയുള്ളതു കൊണ്ടാവണം പഠിത്തത്തിൽ ശ്രദ്ധ കൂടുതൽ നൽകിയത്.

പുസ്തക പേജുകൾ മറിക്കുമ്പോൾ  തികച്ചും അപരിചിതമായ ഒരു നമ്പറിൽനിന്നും ആപ്പിളിലേക്കൊരു കിന്നാരം പറച്ചിൽ  "ഒരു മധുരമുള്ള സന്ദേശം"...

വായിച്ചാൽ അറിയാതെ കൊതി വരുന്ന ഒരു സന്ദേശം... 

തേനുകൊണ്ടെഴുതിയ കവിത പോലെ ....

വായിച്ചതിനു ശേഷം ഡിലീറ്റ് ചെയ്തെങ്കിലും പിന്നേയും പിന്നേയും ഒന്നിനു പിറകെ ഒന്നായി  കണ്ണിനും കരളിനും കുളിർമ്മ നൽകുന്ന സന്ദേശങ്ങൾ ഒരുപാട് ഒഴുകി...

പൂർണ്ണ ചന്ദ്രൻ ഒഴുക്കുന്ന പാൽ പുഴകൾ പോലെ...

എതൊരു പതിനാറുകാരിയുടെയും ഉള്ളിലുള്ള വികാരം പൊലെ റീനുവിനെയും വല്ലാതെ ഇക്കിളിപ്പെടുത്തി. പിടിച്ച് നിർത്താൻ റീനു ഒരു പാട് പാട്പെട്ടു...

എല്ലാം മറന്ന് പുസ്തകം തുറന്നു വായിക്കാൻ ഇരുന്നാലും “മധുര സന്ദേശങ്ങൾ” പുസ്തകത്താളുകളിൽ ഒഴുകുന്നതു പോലെ തോന്നി..

ആരായിരിക്കും അത് ...എന്നെ വെറുതെ കളിപ്പിക്കാൻ ആരെങ്കിലും ആയിരിക്കുമോ? 

തിരിച്ച് വിളിച്ച് നോക്കിയാലൊ? വേണ്ട...അവളുടെ നല്ല കുട്ടിത്തം അതിനു സമ്മതിച്ചില്ല....

പക്ഷെ അതികനാൾ പിടിച്ചിരിക്കാൻ റീനുവിനു പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല...

അത് ആരെന്നറിഞില്ലെങ്കിൽ ...റീനുവിന്റെ പഠിത്തം താറുമാറാകും...

 അതിലേക്കു തന്നെ ശ്രദ്ധതിരിഞിരുന്നു.എന്തു ചെയ്യണം അമ്മയോട് പറയണൊ? വേണ്ട എന്റെ ആപ്പിളിനു അമ്മ കത്തി വെക്കും എന്നെ ചിന്ത അതിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിച്ചു.

എനി എന്ത് ചെയ്യണം...?

നല്ല നിലാവുള്ള ഒരു രാത്രിയിൽ അവൾ അറിയാതെ വിരലുകൾ ആപ്പിളിന്റെ കവിളത്ത് തലോടി കൊണ്ട് എഴുതി WHO IS THIZ? കണ്ണും പൂട്ടി അയച്ചു....എന്തൊ ഒരു വല്ലാത്ത വികാരം ...ഞാൻ ചെയ്തത് ശരിയാണൊ എന്നൊക്കെ ചിന്തിക്കാനുള്ള പക്വത  അപ്പോഴേക്കും റീനുവിനു നഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നു

മിന്നി മറയുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളെ നോക്കി കാർമേഘം കവർന്നു തിന്നുന്ന നിലാവിനെ നോക്കി അവളിരുന്നു...അതാരായിരിക്കുമെന്ന മറുപടിക്കായി....

അപ്പോഴേക്കും ആപ്പിളിൽ മറുപടി വന്നിരുന്നു 

"പാൽ പുഴയിൽ ഒഴുകുന്ന എന്റെ ജീവിത നൌകയിലേക്കു ...

നമുക്ക് ഈ നിലാവിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ...

ആരും കാണാതെ പോകാം”...

എന്ന അവസാനത്തെ സന്ദേശം...റീനുവിനെ എത്തിച്ചത് വാതിലിനിടയിൽ കാണുന്ന അരണ്ട വെളിച്ചത്തിലേക്കു എന്നു മാത്രം....

തറയിൽ തലചായ്ച്ച് കിടന്ന റീനുവിനെ ബൂട്ട്സിന്റെ  കാലടി ശബ്ദം  ഞെട്ടിയുണർത്തി.

എന്നെ ഒന്നും ചെയ്യരുതേ...എന്നു വിലപിക്കാൻ പോലും ശക്തി ഇല്ലാതെ ..... 

അടുത്ത മനുഷ്യ ജീവിക്കു കാമ ദാഹം തീർക്കാൻ വേണ്ടി പാവം ...

കടിച്ചു ബാക്കി വന്ന ആപ്പിൾ പോലെ  അവളെ ഒരു മൂലയിൽ വലിച്ചെറിഞു...

-----------------------------------------------------------------

പാവം പപ്പ....എനിയും എത്ര പപ്പമാർ ഇങ്ങനെ...

അറിയാതെ റീനുവിനെ പോലെ കൊലക്കു കൊടുക്കും ...

അടുത്ത ബൂട്ട്സിന്റെ ശബ്ദം കേൾപ്പിക്കരുതേ...എന്നു നമുക്ക് പ്രാർഥിക്കാം...